وای آندم که ببینم چهر او

من نه ساقی دیده ام نی زلف او اندکی بودم فقط در فکر او

 گر که فکر اوچنینم می کند وای آندم که ببینم چهر او

شنیدم قصه میخانه را

من نه می خوردم نه می دیدم نه هم میخانه را

من نه می خواهم نه میخوارم  نه دیدم خانه را

من فقط با فکر زلف  و  چشم ساقی خفته ام

از لب و چشمان او تنها شنیدم قصه میخانه را

بازآ

هنوز چشم لحظه ها از شبنم وداع تو خیسند

هر دم به یاد شمع رخت انتظار می ریسند

ای رفته از حضور من و لحظه های من
بازآ که گونه های من از انتظار می خیسند

تو آن ابری

تو آن ابری که بر بالای دشتی ،پراز محصول گندم خانه داری

ولیکن حسرت باران به گندم  ،بسان قصه ای صد ساله داری

تو آن باران که هر قطره نگاهت هزاران تشنه بی خواب دارد

و لیکن قطره قطره می رسیدی هزاران مهر دل در چاله داری

صبحی دگر

صبحی دگر به کوی حضورت گذر کنم

چون شبنمی به برگ غرورت نظر کنم

از شبنم حضور تو خیس است لحظه ها

  ترسم به غوطه ای دل خود را بتر کنم

چون شعرمن غزل شده سوزم چو آتشی  

بر من چه مانده دگر کان مستتر کنم

ابرو و زلف گشاده در این روزگار ما

 هستند رسن به گردن و باید حذر کنم

چشمم به شب شده بغضی در آسمان

خواهم که صبح چشم خودم بارور کنم

چونان خزان نامده دل را فسرده ای

من می روم که باغبان دلم را خبر کنم

باید که آخرین حلقه ی این زلف واکنم

وانگه گلوی عشق خودم را سپر کنم

گفتم که انتظار چشم تو را قاب می کنم

دیدم گذشت عمرعشق و بباید سفر کنم

سوگند می خورم ساده بمانم به پای تو

شامم فقط به کوی حضورت سحر کنم

خود را به باغ شعر و تغزل کشانده ام

تخم  صفا  به  باغ تخیل  فشانده ام

در آسمان عشق تو انجم نشانده ام

چونکه  غروب زلف  تو باور نمی کنم

خود را به باغ شعر و تغزل کشانده ام

زمستان که بگذرد بهار می آید

زمستان که بگذرد بهار می آید

دوبار باغ دل من به بار می آید

دو باره شولای سبز کوهستان

درون دیده ی این انتظار می آید

گاهگاهی رها بکن تیری

گاهگاهی رها بکن تیری     تیر تیزی و همچو شمشیری

مرکز قلب من هدف باشد     تا ببینی که خویش می میری

قلب من یک نگاه کم دارد

قلب من یک نگاه کم دارد 

بی حضور نگاه غم دارد 

گر طلوع ستاره هم بیند  

نقش ماه تو از عدم دارد

شعر ناگفته تبدارم من

شعر ناگفته تبدارم من    در تب خویش گرفتارم من 

تازه فهمیده دل تبدارم      از غم توست که بیمارم من

گاهگاهی دلم هوایی کن

گاهگاهی دلم هوایی کن  

یادی از صبح آشنایی کن 

بگذر از کوچه تنگی دل من

و پس از آن هر آنچه خواهی کن

گاهی خدا فقط به دل ما گیر می دهد

گاهی خدا فقط به دل ما گیر می دهد
بچه حساب کرده و هی شیر می دهد
مفهوم آن ارزش و قدر من و شماست
ورنه به دیگران فقط شکم سیر می دهد

شهیدان دیگران دیدند و رفتند

شهیدان دیگران دیدند و رفتند       زخویش خویش ببریدند و رفتند
خدا تنها سرود شعرشان شد       به  شام  عمر تابیدند  و  رفتند

شهر من بیرجند من پاینده باشی هر زمان

رود شور شهر من بر فکر من جان می دهد

آب شورش ذوق من را شور عرفان می دهد

گرد و خاک صبح و شامش در عبور از بام ما

نسخه می پیچد مرا داروی درمان می دهد

کوچه های پیچ در پیچ و خم پسکوچه ها

آشتی افزاید و بر قهرها فرمان پایان می دهد

باغ ها دادند نام باغ ران بر کوه های استوار

کوه هم بر باغ ما صدچشمه جوشان می دهد

صبحدم مادر زلال آب را ریزد درون کوچه ها

کوچه بوی کاهگل هدیه به انسان می دهد

نان سنگک دست بابا همچو کوهی استوار

دست بابا روی دوشم عشق و فرمان می دهد

شهر من بیرجند من پاینده باشی هر زمان

نام پر آوازه ی تو در تمام دهر جولان می دهد
ساده می سازم سخن در وصف شهر خویشتن
شهر من بر مردمش عشقی گل افشان می دهد

گل های زرد بهاری باغ ما پاییز که می رسد یاقوت قرمزند

گل های زرد بهاری باغ ما پاییز که می رسد یاقوت قرمزند

---

آویز دار عشق

خود را به دار عشق تو آویز می کنم      خود را فدای  دیده شب خیز می کنم

شاید به اوج  دار و زعمق  دو دیده ات     بینی تمام خویش را ز تو لبریز می کنم

پاییز می آید

پاییز  می آید  و  تلنگری دگر می باید
هر رنگ قشنگ او تاملی دگر می باید
عاشق نشدی فرصت ایام کم است
بر  گردش  ایام  تفکری  دگر می باید

دلم تنگه هوای یار دارم

دلم  تنگه  هوای  یار دارم

هوای  دلبرم  بسیار  دارم

نگو راه ولایت دور و سخته

که در سینه دلی تبدار دارم

کاش به صبح بی دلی مهری ز پایان می زدند

کاش به صبح  بی دلی  مهری ز پایان می زدند

کاش بر این  عقده ها  دستبند  زندان می زدند

کاش  اندر این بازار بی حد  و  حساب لحظه ها

بی دلی را سربریده بر سر بازار عریان می زدند

سکوت بی صدایت دوست دارم

سکوت بی صدایت دوست دارم      نگاه رو به راهت دوست دارم

تو تنها عشق مایی هر کجایی      صدای لرزه زایت دوست دارم 

شاعر نیم

شاعر نیم که شعرهای  مرا اقتدا کنی

 این دلنوشته های درهم من را جدا کنی

تنها فرود زمزمه  از دل به کاغذ است

  باشد که  زمزمه های  دلم را  صدا کنی

ای که زیراب میزنی

ای  که  زیراب  میزنی  زیراب  تو  آباد باد

روزگارت  بر مراد و  لحظه هایت  شاد باد

همچو عقرب کینه های تو همیشه مرده باد

 اقتضای هر طبیعت هر چه هست آباد باد

انعکاس آب و عبور پیرمرد

در انعکاس آب و عبور پیرمرد

دیدم که آمدم

با یک سلام ساده و بی ادعا ولی

دیدم گذشته مرا غمزه های عمر

چند لحظه بعد آب ماند و انعکاس تخیل درون آن

خالی ز مرد پیر و نگاه عمیق او

عاشق نمی شوی

من در سکوت تو عاشق شدم ولی تو با سرود من عاشق نمی شوی

من در سکوت تو ساکن شدم ولی تو ساکن کوی سرودم نمی شوی

گردی سفید بر سر و صورت

دیروز به اداره رفته بودم چند ماهی می شد دوستان اداره نشین را ندیده بودم همکارانم را که دیدم  انگار گرد سفیدی به سر و صورتشان پاشیده بودند .انگار آینه ای در جلوی رویم گذاشته بودند  برای لحظه ی دلم گرفت:

گردی سفید که بر سر و صورت من است

هدیه دوران به هر صبح و شب من است

باور نمی کنم  قصاب بی ترحم لحظه ها

اینگونه در پی قصابی تاب و تب من است

باور نمی کنم که عبور جوانی ز کوچه ام

اینگونه  بی صدا  در پی جام جم  من است

پنهان شوم درون خویشتن  که پیری  نبیندم

اما فسوس که ندیده عاشق بی منت من است

هر چند که روزگار هدیه ناخواسته می دهد

این هدیه حاصل چل سال بیش وکم من است

با سادگی گذشت و دگر رفت و بر نگشت

آن دوست نما که دشمن شور شب من است

دیشب به یاد تو

دیشب به یاد تو در خواب خودم پرسه می زدم   دیشب به نام تو به کام خودم سکه می زدم

دیشب هوای عشق تو در من ریشه می دواند  من نقش عشق بر این شب پر قصه می زدم

تو بمان تا که بمانم زنده

صبحدم سر کوچه دیدمش نان سنگک در دست

ریه ها پر ز هوای صبحگاه

چشم ها باز تر از روزن تکرار زمان

گفتم ای مرد تو امید دل و دریای منی

تکیه گاه ره فردای منی

پدرم تو بمان تا که بمانم زنده 

که وجودم همه گردیده ز تو آکنده

روزن عشق

نور تابید روزن عشق مرا دیدار  کرد

                                     نور این روزن مرا از خواب خوش بیدار کرد

لحظه بی تابیم را باز هم تکرار کرد 

            من شدم تکرار صبح و لحظه ها 

                                                     لحظه ها تکرار صبح قصه ها  

                                                                                         قصه ها تکرار بر دل زاده ها

         جام را دیدم و در جم مانده ام

                                               نام را دیدم و در نم مانده ام

                                                                                  سینه را دیدم به ماتم مانده ام

شیهه اسب خیالم بر خیالم داد زد

                                    قمری دشت وجود آواز هستی جار زد

                                                                           شیر احساسم دوباره نعره انکار  زد

من گرفتار به دام دل نمی داند کسی

                                      قصه گوی صبح و شام دل نمی داند کسی

                                                                      خوش نشینم با دلم جز دل نمی داند کسی

بگذر و بگذار تا خاکم دهد گل لاله ای

                                         زندگی بانگی دگر زاید برای دانه ای

                                                                            چشم واکن بنگر این نور هزاران ساله ای

نفس می کشم تو را

هر صبح که در کوچه قدم می زنم تو را   چون نور صبحگاه نفس می کشم تو را 

پر می کشم از خیال تو تا آنسوی باورم  چون خاطرات کهنه به بر می کشم تو را

زندگی ما را چه سنگی کرده است

زندگی ما را چه سنگی کرده است   عاشق اما بر دو رنگی کرده است

آب را خوردی شکستی کوزه را

آب را خوردی شکستی کوزه را

عشق را دیدی ندادی بوسه را

آسمان بر وفق  اوضاعت  مباد

عید ناگشته شکستی روزه را

من و تنهایی تو و بی انصافی

بی تو در کوچه تنهایی خویش می دویدم تنها  

گاه می آمدی و تا ته کوچه تو با من بودی  

ولی در پیچش تند کوچه دوباره تنها می شدم   

 تا زیر سابات خیال های تو رفتم اما 

ترسیدم فروبریزد  

و  

دوباره به کوچه برگشتم  

مثل هر روز آمدی و از ذهنم عبور کردی  

همچون همیشه هیچ مرا ندیدی و راه یکطرفه بود 

 آخه بی انصاف کدام هیزمم تر بود 

 که  

چنین دود غلیظ آن اشک را در چشم من از خواب بی خواب می کند .  

این داستان هر روز من است  

من و تنهایی     تو و بی انصافی

چکش به دست بر بام زندگی

وقتی چکش به دست بر بام زندگی ایستاده ام 

   میخ در دست به تابوت  لحظه های عمر خودم میخ می زنم 

        هر چند که لحظه ها گرانند ولی من هی چکش به عمر خودم بیش می یزنم . 

      چوب است و سخت تابوت من ولی خوشحالم و به پای خودم تیغ می زنم  

ای کاش چکش بیفتد و آن میخ کند شود این است لحظه ای که برای خودم جیغ می زنم

وقتی که بوسه های تو را جیغ می زدم

بر تابوت لحطه های خودم میخ می زدم 

وقتی که بوسه های تو را جیغ می زدم 

فریاد زندگی  در  همه  رگهای  من دوان  

گویی به رگهای وجود خودم تیغ می زدم 

به هر مژگون ادا داری تو امشو

چطو چشمون سیا داری تو امشو
چه شرمی از خدا داری تو امشو
قدیمو  چشمکو راز  و  ادا داشت
به  هر مژگون  ادا داری تو امشو

بغض فروخورده

من آن بغضم فروخورده ولی پاک  نریزم اشک را جز پای آن تاک 

کویر  عشق اگر  بی تاک  باشد    ز بی تاکی گریبان بایدم چاک 

من و بغضی که بفشارد گلو را       نفس را حبس و گیرد گفتگو را 

من و اشکی که جاماند درونم      نبارد  جز  به  سر  تا پای  او را

من بغض کویرم

من بغض کویرم که در حسرت باران آتش به سر خویش بریزم 

اشکی نبود در همه جانم ، تنها غم هجران تو در سینه بریزم 

شعر من مایه آرامی من

شعر من بهر دلم گفته شده 

تو نخون بهر خودم گفته شده 

شعر  من  مایه  آرامی  من 

این دو بیت بهر شما گفته شده

بشین اینجا کنار کوله بارم

بشین اینجا کنار کوله بارم  

                     که دیگه طاقت دوری ندارم  

                             به توی کوله بارم هر چه باشه 

                                           رفیق بی کلک هم هرکه باشه 

                                                            به روی ماسه های گرم صحرا 

                                                                                خمار آب شورابم به مولا 

بشین اینجا و بر صحرا نگا کن 

                  نگاه ریگ های بی صدا کن 

                        بیا نزدیک صدایشان بلند است 

                                    شراب شهرشان هفتاد رنگ است 

                                                       بیا بنگر  که اینان بوسه گیرند  

                                                                            مدام از بهر همدیگر بمبرند 

بشین اینجا کنار بوسه هاشان 

                   کنار ناز ها و غمزه هاشان

                              چقدر اینها کنار هم نجیبند 

                                               علیرغم سکوتش دلفریبند 

                                                    چقدر اینجا صمیمی گوش در گوش 

                                                                          نهاده بر صدای لحظه ها گوش 

بشین تا شعر جانم تازه گردد  

                  تمام لحظه هایم تازه گردد 

                               نگا کن آن یکی بی تاب ذره 

                                          چسان بی تاب مانده کنج دره 

                                                                نگاه کن دیگری بر روی تپه  

                                                                            نشسته روی تنها سنگ حبه 

بشین  اینجا همه با هم رفیقن 

                         غریب و آشنا از هم نصیبن 

                               بیا با هم بمونیم ما همین جا 

                                                   میون ذره ها دوریم زدنیا 

                                                                 مگر دنیا چه گل دارد برامان 

                                                                             همین جا ما بمانیم با خدامان 

قلم بردار و بنویس از برایم

قلم بردار و بنویس از برایم  

که هر شب ساعتی بعد از سحرگاه کدامین لحظه سروقت تو آید 

 که بی خوابی امانت می رباید و بغضی اشک چشمت می گشاید  

قلم بردار و عریان کن سمن را پریشان کن سر زلف سخن را 

قلم بردار تا آرام گیرد و شاید از میان او کام گیرد 

قلم بردار و بنویس از برایم  

که شاید لحظه ها آرام گیرند عبور غمزه ها را خواب بینند  

قلم بردار و بنویس از برایم

سکوت لحظه هایم ماجرا داشت

سکوت  لحظه هایم  ماجرا  داشت    درون سینه ی خود قصه ها داشت 

شبی که عشق خود پنهان نمودی     بسی مرغ دل من ناله ها داشت 

بزن مطرب که در رقصم من امشب     برون از قصه و بحثم من امشب 

بزن که ساز تو افزون ز ساز است    زبس مستم و سرمستم من امشب

خدا را خواب چشمونم کجا رفت

خدا را خواب چشمونم کجا رفت   و یا آب از دو چشمونم چرا رفت 

تویی از خواب جشمون مو آگه    تو می دونی که فکرم تا کجا رفت  

 نمی دونم که ساعت چنده امشب       که اوضاعم چنی هفت رنگه امشب 

 نمی خواهم که فردایی بیاید        که ذوق شعر ما پر رنگه امشب  

بیا نصف شبی تنها بشینم           جدا از قافیه هم ره ببینم

اگر در بند شعری در خطایی          بیا یگ گل ز باغ هم بچینم  

خدایا نصف شب ذوق مو گل کرد       نگا ور دور و  بر کرد دهل کرد 

همی فردا که بیدار گرده مردم       تو می فهمی که ور جوی که پل کرد

مگر غیر تو هم ما را دری هست

مگر غیر تو هم ما را دری هست         مگر غیر تو ما را سروری هست 

در این نیمه شب و تاریکی محض       مگر غیر از تو ما را دیگری هست 

مگر غیر تو  بی تابی روا هست       مگر تنها همین یک ماجرا هست 

چنان که چشم تو بی تاب گشته      تعجب می کنم اینجا کجا هست 

مگر تنها همین یک ماجرا هست    مگر زلف تو ریسمان خدا هست 

بترس از داد بی تابان ز زلفت      خدا آگه ز پشت صحنه ها هست 

مگر غیر از غم عشقت دوا هست    مگر در عمق چشمانت وفا هست 

خدا را  امشبی  با ما وفا کن       که امشب در وجود تو خدا هست

خدا انبار غم کرده دل مو

خدا انبار غم کرده دل مو     اسیر بیش و کم کرده دل مو 

درسته ایکه غم انبار دارم     ولی یکدفعه دم کرده دل مو 

چونو بغض و غمم بسیاره امشب     چغوک  قلب مو تبداره امشب 

نخوابیدم تو ره  در خواب بینم         ولی دونم دلت غم داره امشب 

بیا تا بگذریم از لحظه ها مان         ز بی تابی شب خوابیده هامان 

اگر امروز و فردا یی است دنیا            چه حاصل غصه نادیده هامان  

در دالان جنگل

 

در  آن دالان جاده جنگلی که مرا به ماهی عشق تو می رساند 

به زیر تاریک و روشن جنگل که سایه های مان ناپیدا بود  

توقفی کردیم

 نگاهی به عمق مکان کردم 

 و  

در عمق زمان شناور شدم 

 یک لجظه تو به دیدار ذهنم آمدی 

 گفتم که تو را منتظرم  

ولی دریا پیش رو بود 

 و  

ماهی ها منتظر 

 نمی شد از هیچیک گذشت.  

تو در ذهنم ماندی و من به دیدار دریا رفتم 

و ذهن من  

و  

ماهی دریا یکی شدند

غنیمت شمار به باغ

اکنون که تو شادان نفس می کشی به باغ    دانی که پشت ده نفسی دل می کند ز باغ 

فرصت شمار که لحظه های تو بی یار نگذرد   فرصت بدان به دام و  غنیمت شمار به باغ 

دیده بیدار که باشی

ای دل به کجا رفتی و بی ما به که باشی 

 از دیده نهانی تو و همخانه بیدار که باشی 

هر شب من و یاد تو و صبحی که دمیده 

صبح و سحر دیده ما دیده بیدار که باشی 

ای دل  به کجا خفتی  و  بی خواب که باشی 

من جام به دستم تو لب جام پدیدار که باشی 

جان در طلبت از سر و از سینه تبدار فراریست 

 سر به ره کو داده و جان بر سر دیدار که باشی 

ای دل تو چرا رفتی و دل بر سر اصرار که باشی 

غم در دل ما زاده تو خوش بر سر دیدار که باشی 

شمع ار که بسوزد دل پروانه و انکار رخ یار ندارد 

من  سوخته  پروانه شدم  پرده پندار  که باشی  

ساده کردم نام خود

    

 ساده  کردم  نام  خود  تا  ساده باشم تا   ابد    

  همنفس  با  سادگی گر مور  باشم  یا  اسد   

  ساده    بینم  زندگی  و  ساده  باشم  با  دلم  

 گر ببارد تیغ  بر جانم  و  گر  تنها   بمانم با احد 

 ا     

لقمه نانی برای آبروی خویش

من آن یک لقمه نانی را که گفتی برای آبروی خویش می خواهی به دست مردمان دیدم و لیکن گذارش را بسوی تو ندیدم چرا که چشم انسان بس حریص است و قلب او گاهی مریض است و پندارش بسی بی تاب و هیز است  

من آن یک لقمه را دیدم ولیکن فراموشم شد از بهر تو باشد فراموشم شده از من نباشد فراموشم شد از دنیا جداشم 

خدا آن لقمه را بر خوان ما داد که سنجد مردمی بندگانش  در این ره باز بشناسد  جوانمرادان و یا بخشندگانش

آرزو ببار

بی تاب غمزه های توام آرزو ببار                 بر لحظه های سنگین شده ی آبرو ببار  

بر جان و سینه ی ما نقش او بزن                 باز آی بر تمام قدم های  پیش رو ببار