زندگی ما را چه سنگی کرده است

زندگی ما را چه سنگی کرده است   عاشق اما بر دو رنگی کرده است

آب را خوردی شکستی کوزه را

آب را خوردی شکستی کوزه را

عشق را دیدی ندادی بوسه را

آسمان بر وفق  اوضاعت  مباد

عید ناگشته شکستی روزه را

من و تنهایی تو و بی انصافی

بی تو در کوچه تنهایی خویش می دویدم تنها  

گاه می آمدی و تا ته کوچه تو با من بودی  

ولی در پیچش تند کوچه دوباره تنها می شدم   

 تا زیر سابات خیال های تو رفتم اما 

ترسیدم فروبریزد  

و  

دوباره به کوچه برگشتم  

مثل هر روز آمدی و از ذهنم عبور کردی  

همچون همیشه هیچ مرا ندیدی و راه یکطرفه بود 

 آخه بی انصاف کدام هیزمم تر بود 

 که  

چنین دود غلیظ آن اشک را در چشم من از خواب بی خواب می کند .  

این داستان هر روز من است  

من و تنهایی     تو و بی انصافی

چکش به دست بر بام زندگی

وقتی چکش به دست بر بام زندگی ایستاده ام 

   میخ در دست به تابوت  لحظه های عمر خودم میخ می زنم 

        هر چند که لحظه ها گرانند ولی من هی چکش به عمر خودم بیش می یزنم . 

      چوب است و سخت تابوت من ولی خوشحالم و به پای خودم تیغ می زنم  

ای کاش چکش بیفتد و آن میخ کند شود این است لحظه ای که برای خودم جیغ می زنم

وقتی که بوسه های تو را جیغ می زدم

بر تابوت لحطه های خودم میخ می زدم 

وقتی که بوسه های تو را جیغ می زدم 

فریاد زندگی  در  همه  رگهای  من دوان  

گویی به رگهای وجود خودم تیغ می زدم 

به هر مژگون ادا داری تو امشو

چطو چشمون سیا داری تو امشو
چه شرمی از خدا داری تو امشو
قدیمو  چشمکو راز  و  ادا داشت
به  هر مژگون  ادا داری تو امشو

بغض فروخورده

من آن بغضم فروخورده ولی پاک  نریزم اشک را جز پای آن تاک 

کویر  عشق اگر  بی تاک  باشد    ز بی تاکی گریبان بایدم چاک 

من و بغضی که بفشارد گلو را       نفس را حبس و گیرد گفتگو را 

من و اشکی که جاماند درونم      نبارد  جز  به  سر  تا پای  او را

من بغض کویرم

من بغض کویرم که در حسرت باران آتش به سر خویش بریزم 

اشکی نبود در همه جانم ، تنها غم هجران تو در سینه بریزم 

شعر من مایه آرامی من

شعر من بهر دلم گفته شده 

تو نخون بهر خودم گفته شده 

شعر  من  مایه  آرامی  من 

این دو بیت بهر شما گفته شده

بشین اینجا کنار کوله بارم

بشین اینجا کنار کوله بارم  

                     که دیگه طاقت دوری ندارم  

                             به توی کوله بارم هر چه باشه 

                                           رفیق بی کلک هم هرکه باشه 

                                                            به روی ماسه های گرم صحرا 

                                                                                خمار آب شورابم به مولا 

بشین اینجا و بر صحرا نگا کن 

                  نگاه ریگ های بی صدا کن 

                        بیا نزدیک صدایشان بلند است 

                                    شراب شهرشان هفتاد رنگ است 

                                                       بیا بنگر  که اینان بوسه گیرند  

                                                                            مدام از بهر همدیگر بمبرند 

بشین اینجا کنار بوسه هاشان 

                   کنار ناز ها و غمزه هاشان

                              چقدر اینها کنار هم نجیبند 

                                               علیرغم سکوتش دلفریبند 

                                                    چقدر اینجا صمیمی گوش در گوش 

                                                                          نهاده بر صدای لحظه ها گوش 

بشین تا شعر جانم تازه گردد  

                  تمام لحظه هایم تازه گردد 

                               نگا کن آن یکی بی تاب ذره 

                                          چسان بی تاب مانده کنج دره 

                                                                نگاه کن دیگری بر روی تپه  

                                                                            نشسته روی تنها سنگ حبه 

بشین  اینجا همه با هم رفیقن 

                         غریب و آشنا از هم نصیبن 

                               بیا با هم بمونیم ما همین جا 

                                                   میون ذره ها دوریم زدنیا 

                                                                 مگر دنیا چه گل دارد برامان 

                                                                             همین جا ما بمانیم با خدامان 

قلم بردار و بنویس از برایم

قلم بردار و بنویس از برایم  

که هر شب ساعتی بعد از سحرگاه کدامین لحظه سروقت تو آید 

 که بی خوابی امانت می رباید و بغضی اشک چشمت می گشاید  

قلم بردار و عریان کن سمن را پریشان کن سر زلف سخن را 

قلم بردار تا آرام گیرد و شاید از میان او کام گیرد 

قلم بردار و بنویس از برایم  

که شاید لحظه ها آرام گیرند عبور غمزه ها را خواب بینند  

قلم بردار و بنویس از برایم

سکوت لحظه هایم ماجرا داشت

سکوت  لحظه هایم  ماجرا  داشت    درون سینه ی خود قصه ها داشت 

شبی که عشق خود پنهان نمودی     بسی مرغ دل من ناله ها داشت 

بزن مطرب که در رقصم من امشب     برون از قصه و بحثم من امشب 

بزن که ساز تو افزون ز ساز است    زبس مستم و سرمستم من امشب

خدا را خواب چشمونم کجا رفت

خدا را خواب چشمونم کجا رفت   و یا آب از دو چشمونم چرا رفت 

تویی از خواب جشمون مو آگه    تو می دونی که فکرم تا کجا رفت  

 نمی دونم که ساعت چنده امشب       که اوضاعم چنی هفت رنگه امشب 

 نمی خواهم که فردایی بیاید        که ذوق شعر ما پر رنگه امشب  

بیا نصف شبی تنها بشینم           جدا از قافیه هم ره ببینم

اگر در بند شعری در خطایی          بیا یگ گل ز باغ هم بچینم  

خدایا نصف شب ذوق مو گل کرد       نگا ور دور و  بر کرد دهل کرد 

همی فردا که بیدار گرده مردم       تو می فهمی که ور جوی که پل کرد

مگر غیر تو هم ما را دری هست

مگر غیر تو هم ما را دری هست         مگر غیر تو ما را سروری هست 

در این نیمه شب و تاریکی محض       مگر غیر از تو ما را دیگری هست 

مگر غیر تو  بی تابی روا هست       مگر تنها همین یک ماجرا هست 

چنان که چشم تو بی تاب گشته      تعجب می کنم اینجا کجا هست 

مگر تنها همین یک ماجرا هست    مگر زلف تو ریسمان خدا هست 

بترس از داد بی تابان ز زلفت      خدا آگه ز پشت صحنه ها هست 

مگر غیر از غم عشقت دوا هست    مگر در عمق چشمانت وفا هست 

خدا را  امشبی  با ما وفا کن       که امشب در وجود تو خدا هست

خدا انبار غم کرده دل مو

خدا انبار غم کرده دل مو     اسیر بیش و کم کرده دل مو 

درسته ایکه غم انبار دارم     ولی یکدفعه دم کرده دل مو 

چونو بغض و غمم بسیاره امشب     چغوک  قلب مو تبداره امشب 

نخوابیدم تو ره  در خواب بینم         ولی دونم دلت غم داره امشب 

بیا تا بگذریم از لحظه ها مان         ز بی تابی شب خوابیده هامان 

اگر امروز و فردا یی است دنیا            چه حاصل غصه نادیده هامان  

در دالان جنگل

 

در  آن دالان جاده جنگلی که مرا به ماهی عشق تو می رساند 

به زیر تاریک و روشن جنگل که سایه های مان ناپیدا بود  

توقفی کردیم

 نگاهی به عمق مکان کردم 

 و  

در عمق زمان شناور شدم 

 یک لجظه تو به دیدار ذهنم آمدی 

 گفتم که تو را منتظرم  

ولی دریا پیش رو بود 

 و  

ماهی ها منتظر 

 نمی شد از هیچیک گذشت.  

تو در ذهنم ماندی و من به دیدار دریا رفتم 

و ذهن من  

و  

ماهی دریا یکی شدند

غنیمت شمار به باغ

اکنون که تو شادان نفس می کشی به باغ    دانی که پشت ده نفسی دل می کند ز باغ 

فرصت شمار که لحظه های تو بی یار نگذرد   فرصت بدان به دام و  غنیمت شمار به باغ 

دیده بیدار که باشی

ای دل به کجا رفتی و بی ما به که باشی 

 از دیده نهانی تو و همخانه بیدار که باشی 

هر شب من و یاد تو و صبحی که دمیده 

صبح و سحر دیده ما دیده بیدار که باشی 

ای دل  به کجا خفتی  و  بی خواب که باشی 

من جام به دستم تو لب جام پدیدار که باشی 

جان در طلبت از سر و از سینه تبدار فراریست 

 سر به ره کو داده و جان بر سر دیدار که باشی 

ای دل تو چرا رفتی و دل بر سر اصرار که باشی 

غم در دل ما زاده تو خوش بر سر دیدار که باشی 

شمع ار که بسوزد دل پروانه و انکار رخ یار ندارد 

من  سوخته  پروانه شدم  پرده پندار  که باشی  

ساده کردم نام خود

    

 ساده  کردم  نام  خود  تا  ساده باشم تا   ابد    

  همنفس  با  سادگی گر مور  باشم  یا  اسد   

  ساده    بینم  زندگی  و  ساده  باشم  با  دلم  

 گر ببارد تیغ  بر جانم  و  گر  تنها   بمانم با احد 

 ا     

لقمه نانی برای آبروی خویش

من آن یک لقمه نانی را که گفتی برای آبروی خویش می خواهی به دست مردمان دیدم و لیکن گذارش را بسوی تو ندیدم چرا که چشم انسان بس حریص است و قلب او گاهی مریض است و پندارش بسی بی تاب و هیز است  

من آن یک لقمه را دیدم ولیکن فراموشم شد از بهر تو باشد فراموشم شده از من نباشد فراموشم شد از دنیا جداشم 

خدا آن لقمه را بر خوان ما داد که سنجد مردمی بندگانش  در این ره باز بشناسد  جوانمرادان و یا بخشندگانش

آرزو ببار

بی تاب غمزه های توام آرزو ببار                 بر لحظه های سنگین شده ی آبرو ببار  

بر جان و سینه ی ما نقش او بزن                 باز آی بر تمام قدم های  پیش رو ببار 

گرفتار دل خویش

از بس که ملولیم و گرفتار دل خویش     گم گشته شدیم از پی اصرار دل خویش 

حاشا که من از جور و غم یار بگویم      چون کس نشود دشمن دنیای دل خویش 

هر لحظه شکستیم و دگر پای گرفتیم

در قاب بلورین زمان جای گرفتیم         از ترس شکستن غم بسیار گرفتیم 

هرچند که ما بیمه و دلداده اویم        هر لحظه شکستیم و دگر پای گرفتیم

رویای شب بارانی

هنوز در زیر بارانم از آنشب به زیر بارش باران و رویا  که دستم را به دست باد دادم و باد آنشب حضورت را به من داد

هنوز در آن شب رویایم من بیادت هست در عبور از پشت آن نور که محو اما هویدا بود ما را و نور  عشق از فراز قصه می تابید، هنوز بی تاب آن یک لحظه ام من که دستم را به دست لحظه ها دادم و گوش بر تق تق باران به زیر سقف شیروانی بود

در آن شب زیر باران شبانه که نور محفلمان آسمان بود و تاج رقصمان رنگین کمان صبح فردایش،  چه نازی داشتند غرش های تندر و من چشمم به چشم لحظه ها بود و تو دستت به دست باد و باران ، و یادت هست به پشت بام شادی مدام از شرشر باران تو گفتی و من بی تاب اشعار تو بودم 

هنوزم من در آنشب ماندم  و دوری تو از باران شب ها  هنوزم خیس خیسم من از آنشب هنوز م آن طراوت ،آن ترنم ، مرا بی تاب باران می نماید. هنوز با اولین قطره کنار پنجره بیخود شده تنفس می کنم بی تابیت را

هنوز در آن شب بارانیم من هنوز خیسم هنوز م همسفر یا غرش غران تندر هنوز از آسمان چشم تو نورانیم من  من آنشب بسته ام چتر دلم را و بی تاب شب بارانیم من گرفتار تو و حیرانی خویش 

به پشت بام پشتی یاد داری  که نور آسمان تنهاست شاهد و شعر قطره ها بارید بر آن  تو رو بر آسمان کردی چه گفتی در آنشب آسمان بی تاب ما بود به امر دل و در فرمان ما بود عبور لحظه ها بی سایبان بود بیادت هست آن قطره شبنم به روی برگ بی تابی چه می گفت بیاد آور که من بی تاب آنم  اگر یادت نمی آید بگویم تو گفتی ابری و بی تاب بارانی و من گفتم زمینی خشک خشکیده ببار ای لحظه بی تاب باران  تو  می گفتی که من ابر بهارانم وبس بی تاب بارانم و لیکن جز بهاران را نمی بارم  بهاری گرشوی باران ببارد و گرنه حسرت باران بماند  و من رفتم که بهاری نو بیارم و لیک رویای خیسم را ندیدی گذشتی از بهارم ناشنیدی

بیادت هست به زیر ناودان انتظارم چقدر خسیدم و بی تاب گشتم و لیکن چشم در چشمم گذشتی هنوز من در شب رویایم من ،هنوز خیسم از آنشب ، هنوز عقد و گهر می ریزم امشب ، هنوزم من گرفتارم  گرفتار تب تند نگاهت ، گرفتارم به نت های صدایت ، گرفتارم به آن شبنم که بر زلفت نشسته ، به جای دست من بر تار زلفت ترنم های باران نقش بسته 

هنوزم من همان رویای خیسم  که چتر خویش را بر بسته تنها به زیر شیروان خانه پشتی درون انتظار خویش خیسم 

بیادت هست آنشب به زیر نور بی تابی چگونه قسم بر باد و طوفان داده بودیم اگر باور نداری ابر شاهد اگر باور نداری رود اینجاست هزاران لحظه ی نابود اینجاست اگر باور نداری باد و باران همه بودند و ما تنها نبودیم بیادت هست آن تک قطره ای که بدامانت چکید از چشم خیسم و تو گفتی مگر سقف دلت سوراخ دارد   

بیادت هست بر بالای تپه تو گفتی ابر بی تاب بهاری، بیادت هست گفت وامداری ، بیادت هست می خواستی بباری ، ولی رنگین کمان صبح آمد و تو در اوج بی تابی مرا بر قصه ی شب وعده دادی 

گرفتار شب رویایم من  هنوز همپای آن بی تابیم من و لیکن گم شدی آنشب تو گویی که از جنس ابر و باران بودی بر آسمان رفتی

هنوز رویای من باران شب هاست که شاید خیس گردم از نگاهت هنوز در آن شب رویایم من

آسمان خشکید و من خشکیدم و سبزینه ها

آسمان خشکید و من خشکیدم و سبزینه ها 

آسمان جا ماند و من ماندم و این نادیده ها 

ابر یادش رفت امید  مردمان  شهر ماست 

آسمان از ابر  خالی گشت  و  از باریده ها 

سبزه زارن رنگ شان چرخید و بی تاب و قرار 

مرغزاران گشت تهی از قصه گوی قصه ها 

باغ سبز ما ز دوری زرد گشت و چشم ما 

غم شده  انبار  در عمق  درون سینه ها 

جوی ها بی تاب گردیدند و بی تاب بهار  

از غم بی تابیش خشکیده آب دیده ها  

در ه ها در آرزوی برگ سبز آرزو پژمرده اند 

برگ سبز آرزو پژمرده در گرداب این تفتیده ها 

باغ ها چشم انتظار بلبل و قمری شدند 

بلبل و قمری فراری گشته اند از بیشه ها  

اشک چشم من کنون جاری شده بی تاب او 

گم شدم در خویش از بی خوابی خوابیده ها 

ساده می گویم دلم بی تاب باران تو است 

تاب بی ابری ندارد ساحل بی تاب نم نادیده ها

دل من ابر بی باران عشقست

نگاهت جرعه ای در کام عشقست 

صدایت قصه گوی شام عشقست   

تو    باران  گشتی   و   باریدی اما 

دل من  ابر   بی پاران   عشقست 

تو رودی  گشتی و    دریا رسیدی 

دل من قطره ی  دریای عشقست 

تو دریایی و   من  ماهی  بی تاب 

یکی ماهی به صحراهای عشقست

تو نوری رفته  تا  خورشید هستی 

من آن  ذره که  سرگردان  عشقست 

تو شمعی  گشتی  نوری  فزودی 

من آن روغن که سرتا پای عشقست 

تو یک حرفی که  صد  جمله نهانی 

من آن حرفم که در سودای عشقست

تو خورشیدی  که مهر افزای باشی 

من آن ماهم که سرگردان عشقست  

تو  کامل عقلی و  ره  می گشایی   

من آن ساده که سازم ساز عشقست

قصه شب های دراز

از هماندم که مرا وعده به امشب دادی      شعله در جان زدی  و سینه پر تب دادی  

من و هجران تو و قصه  شب های دراز      خوشم آنروز که مرا وعده از آن لب دادی 

عناب بیرجند

عجب عناب شیرین داره بیرجند     چه زیبا و چه رنگین داره بیرجند  

اگر چه لوچ یار  عناب   سرخه         فشار خون ره پایین داره بیرجند  

هوس کردم از عنابن بیرجند       لب عنابی یارن بیرجند 

بیا با هم برم عناب بجینیم         بچینم بوسه از باغن بیرجند 

 

برفتم باغ بالا با نگارم      کمی عناب چیدم بهر یارم  

لب عنابی یارم چونو بد        که عنابو فراموش زکارم  

الا دلبر که خود مو کار داری  لبت عنابی و خوشخوار  داری   

فشار خون مو بالا برفته     بده عناب که بر مو دار داری 

روی گشاده

یک روی گشاده به ز صد جیب گشاد         یک پلک نهاده به ز صد دیده باز

---

ما به امید روی گشاده به این سو کشانده ایم     این از نفس فتاده محمل بی ساربانمان

---

گر روی گشاده هست در خوان شما                 هر بلبل و قمری است غزلخوان شما

در این شب های دلتنگی

در این شب های دلتنگی

           جدای از رنگ و بی رنگی

                             ندارم هیچ آهنگی

                                    و یا در کاروان زنگی

                             و یا قلب هماهنگی

                       صدای تیک آونگی

         سرود و مهر همرنگی

  جوابی بر نماهنگی

لحظه دیدار تو کی می رسد

لحظه دیدار تو کی می رسد       کی به لبم قطره می می رسد

من ز  فراق  تو غزلگو شدم       کی غزلم بر لب وی می رسد

شهره آفاق  شدم از غمت        کی دو لبم بر لب وی می رسد

در هجوم دو د و آهن

در هجوم دود و آهن کوچه تنگی بسته شد        آشتی در کوچه تنگی قصه ای  سر بسته شد

آهن آمد دود آمد مهر رفت و مهر او افسانه شد   باغ رفت  و  باغبان در  حسرت  گل  خسته شد

باد می آمد هوای خانه ها از بود او اندازه بود      باد همه در لابلای دود و آهن رخت را بر بسته شد

صبح ها بر بام ما گنجشک شادی لانه داشت    بلبل و گنجشک پران و قناری بال و پرها بسته شد

به قربون مردُمُن دلپاک بیرجند

به قربونِ هوای پاک بیرجند
کویر سوخته و دل چاک بیرجند
اگر لِک لِک کنی مور، باز گویُم
سرو جونُم فدای خاک بیرجند

جواد حسینی

به قربون مردُمُن دلپاک بیرجند

صفای  دلبرُن   دلچاک  بیرجند

اگر دورَی ز  بیرجند  و  مریضَی

کمه وَبو خو داَرَی خاک بیرجند

---

با لهجه بیرجندی

با سپاس از آقای نوخنجی بخاطر تصحیح بیت آخر

ببار بر بی تابی روزگار

محسوس ترین لحظه ی بی تابی باران

  بر شانه های لرزان روزگار

  تو را بیادم می آورد 

 یاد باد آنشب

به زیر ریزش مدام عقد و گوهر بر شانه های بی تابی 

من  هراسان  که  شاید گرمی  دست  تو 

را در  عبور  لحظات  نداشته باشم

و  تو   نقطه  فوران   انرژی

که مرا بی تاب می کند

ببار بر بی تابی روزگار

تا بروید و برویاند

جوانه را

یکبار دگر خشکید

یکبار دگر خشکید بر لب و به دندانم

                               تنها کلمات از تو و از یار غزلخوانم

                                                           من مانده بر ساحل تو غرقه دریایی

  جامم زفراق تو و از یار سخندانم

شب تا صبح دعاگوی توایم

ما خمار  چشم  جادوی  توایم          قصه گوی زلف و گیسوی توایم 

در غبار لحظه ها گم گشته ایم          ورنه شب تا صبح دعاگوی توایم

شادی تویی

شاد می باشم ولی شادی تویی     معنی و مفهوم آزادی تویی

من خمار  قصه های  نیمه شب      قصه گوی شهر رویایی تویی

بی صدا بغض دلم می شکند

درتاریکی بی انتهای شب بی صدا بغض دلم می شکند

تا خواب کسی را پریشان نکند شاید او خواب خوشی بیند و

رویای شبی بارانی

کاش صبح دل من باران داشت

که ابرهای سیاه از فراز دل من محو شوند

الا ای بیرجند ای شهر خوبم

الا ای بیرجند ای شهر خوبم  تو را با آب شورت  دوست  دارم

تورا با گرد و خاک صبح و شامت چوکوه پرغرورت  دوست  دارم

تو بر من عاشق و من عاشق تو  تو را با عشق و جورت دوست دارم

تو باشی چون بهشتی عرضه بر من  بهشت جمع و  جورت  دوست  دارم

تو را  با  کاج های  سربلندت تو را با شمع و نورت دوست دارم

خیابان های  سر بالا  و  پایین  سبد باف  صبورت  دوست  دارم

مرا گر عالمی دیگر نمایند هنوزم شعر و شورت دوست دارم

اگر بند دره آبی ندارد  ولی بند وجودت دوست دارم

اگر چه شعر تو مغشوش کردم  همی گویم ز دورت دوست دارم

نمی ترسم زموسی یا ز عیسی  که من چون کوه طورت دوست دارم

---

بیت اول مربوط به شعر مشهور آقای بهنیا است که من دلنوشته خودم را بر وزن آن آورده ام از شاعر محترم عذر خواهی می کنم

تو هرگز نیامدی

چشمم به راه ماند و تو هرگز نیامدی    قمری مدام خواند و تو هرگز نیامدی

در هر نفس بیاد تو خواندم غزل ولی      ساقی زجام ماند و تو هرگز نیامدی

چونکه نام از بیرجند آید همی

چونکه نام از بیرجند آید همی            قلب ها مان بر سپند آید همی

اگر چه ریشه در عمق کویریم             شاخه هامان سر بلند آید همی

همگی توجیه است بهر آرامش نا آرامی

چشم هایی که به در می مانند

لب هایی که سحر می خوانند

گوش های که صدا می خواهند

قلب هایی که  وفا می جویند

 دست های که دوا می خواهند

پاهایی  که  به  ره  می مانند

همگی حاصل دنیای پر از آهن و دود است

ولی

 آهن و دود بهانست که مرهم باشدبه زخم بشری

همگی توجیه است بهر آرامش ناآرامی 

من و تو در شب آن حادثه با هم بودیم

من و تو در شب آن حادثه همدم بودیم        دست در گردن هم بودیم و مرهم بودیم

این نه راهست که بگذاری بی ما بروی       شکر می گویمت ای یار که با هم بودیم

راز من و پنجره ها

 از همانشب که تو در باغ

پی پروانه به اصرار زمان می رفتی و من آنشب به تو رازی گفتم 

دیگر از راز من و پنجره ها

هیچکس غیر تو آگاه نشد

باغ بعد از تو دگر راز نگفت

چشمه خشکید دگر ناز نکرد

هوس کردم ببوسم او لبونت

هوس کردم ببوسم او لبونت            انرژی گیرم از  کنج لبونت

زبس تو غنچه کردی او لبو ره        دلم می خوادسبویی از لبونت

هوس کردم که امشب با تو مونم      غزل گویم  و با  زلفت بخونم

شراب چشم میگونت به من ده        که مستم امشب و با یار دونم

بیا یک امشبی با ما وفا کن

چنو مستم که هوشیاری بعیده         چنو خوابم که بیداری بعیده

اگر  آن یار  جونی   از   در آیه            چنو شادم که بیماری بعیده

ز بس بی تابم امشب بیقرارم       زبس بیمارم امشب نا ندارم

همه از درد  و  هجران  نگاره        زبس بیزارم امشب تا ندارم

چنو دل می بری که کس نتونه     به غیر از او خدا هیچکس ندونه

بیا یک  امشبی با ما  وفا کن       که غیر از تو  کسی با مو نمونه

گنجی گهری بود که آرام گرفت

عصر دیروز به مانند بسیاری روز های دیگر ناخودآگاه گذرم به پارک گنجی افتاد مثل همه این روز ها دوباره بر سر مزار دکتر بودم و نثار فاتحه ای .دو نوجوان از راه می رسند و یکی می گوید اینجا چیه، دیگری می گوید اینجا قبر گنجی است و و باز او می پرسد گنجی کیه و من مبهوت ناخوداگاه به زبانم جاری می گردد.

گنجی گهری بود که آرام گرفت   از عمر بلند خویشتن جام گرفت

بیرجند بزرگ ز نام و آوازه ی او     نامی دگر از گردش ایام گرفت

طعم خوش و ناب زعفرنو اَیه

اگرچه رفته روزای جوونی        به دیدارت میام ای یار جونی
شراب مود اگه پیدا نمی شه    بده یک چای داغ زعفرونی

                                                                    محمد رضا حسینی مود

روزو که برفته باز شویو اَیه       دیدار  مو  و  تو  غزلو  اَیه

مود اگر نِدَره باغ انگور دگه       طعم خوش و ناب زعفرنو اَیه

---

با لهجه بیرجندی

یک لحظه نگاه ناب ما را کافی

یک جرعه شراب ناب ما را کافی

                             یک بوسه بی جواب ما را کافی

                                                         گر جرعه ما کفاف بوسش ندهد

                                                                               یک لحظه نگاه ناب ما را کافی

طاقت بیار

طاقت بیار که یک امشب سحر شود         فردا هوای قصه ی عشقم دگر شود 

طاقت بیار که بی غمزه ی غماز روزگار      دستم به دستی ساقی اهل هنر شود