شعر ناگفته تبدارم من

شعر ناگفته تبدارم من    در تب خویش گرفتارم من 

تازه فهمیده دل تبدارم      از غم توست که بیمارم من

گاهگاهی دلم هوایی کن

گاهگاهی دلم هوایی کن  

یادی از صبح آشنایی کن 

بگذر از کوچه تنگی دل من

و پس از آن هر آنچه خواهی کن

گاهی خدا فقط به دل ما گیر می دهد

گاهی خدا فقط به دل ما گیر می دهد
بچه حساب کرده و هی شیر می دهد
مفهوم آن ارزش و قدر من و شماست
ورنه به دیگران فقط شکم سیر می دهد

شهیدان دیگران دیدند و رفتند

شهیدان دیگران دیدند و رفتند       زخویش خویش ببریدند و رفتند
خدا تنها سرود شعرشان شد       به  شام  عمر تابیدند  و  رفتند

آویز دار عشق

خود را به دار عشق تو آویز می کنم      خود را فدای  دیده شب خیز می کنم

شاید به اوج  دار و زعمق  دو دیده ات     بینی تمام خویش را ز تو لبریز می کنم

پاییز می آید

پاییز  می آید  و  تلنگری دگر می باید
هر رنگ قشنگ او تاملی دگر می باید
عاشق نشدی فرصت ایام کم است
بر  گردش  ایام  تفکری  دگر می باید

دلم تنگه هوای یار دارم

دلم  تنگه  هوای  یار دارم

هوای  دلبرم  بسیار  دارم

نگو راه ولایت دور و سخته

که در سینه دلی تبدار دارم

کاش به صبح بی دلی مهری ز پایان می زدند

کاش به صبح  بی دلی  مهری ز پایان می زدند

کاش بر این  عقده ها  دستبند  زندان می زدند

کاش  اندر این بازار بی حد  و  حساب لحظه ها

بی دلی را سربریده بر سر بازار عریان می زدند

سکوت بی صدایت دوست دارم

سکوت بی صدایت دوست دارم      نگاه رو به راهت دوست دارم

تو تنها عشق مایی هر کجایی      صدای لرزه زایت دوست دارم 

شاعر نیم

شاعر نیم که شعرهای  مرا اقتدا کنی

 این دلنوشته های درهم من را جدا کنی

تنها فرود زمزمه  از دل به کاغذ است

  باشد که  زمزمه های  دلم را  صدا کنی

ای که زیراب میزنی

ای  که  زیراب  میزنی  زیراب  تو  آباد باد

روزگارت  بر مراد و  لحظه هایت  شاد باد

همچو عقرب کینه های تو همیشه مرده باد

 اقتضای هر طبیعت هر چه هست آباد باد

عاشق نمی شوی

من در سکوت تو عاشق شدم ولی تو با سرود من عاشق نمی شوی

من در سکوت تو ساکن شدم ولی تو ساکن کوی سرودم نمی شوی

دیشب به یاد تو

دیشب به یاد تو در خواب خودم پرسه می زدم   دیشب به نام تو به کام خودم سکه می زدم

دیشب هوای عشق تو در من ریشه می دواند  من نقش عشق بر این شب پر قصه می زدم

نفس می کشم تو را

هر صبح که در کوچه قدم می زنم تو را   چون نور صبحگاه نفس می کشم تو را 

پر می کشم از خیال تو تا آنسوی باورم  چون خاطرات کهنه به بر می کشم تو را

آب را خوردی شکستی کوزه را

آب را خوردی شکستی کوزه را

عشق را دیدی ندادی بوسه را

آسمان بر وفق  اوضاعت  مباد

عید ناگشته شکستی روزه را

وقتی که بوسه های تو را جیغ می زدم

بر تابوت لحطه های خودم میخ می زدم 

وقتی که بوسه های تو را جیغ می زدم 

فریاد زندگی  در  همه  رگهای  من دوان  

گویی به رگهای وجود خودم تیغ می زدم 

به هر مژگون ادا داری تو امشو

چطو چشمون سیا داری تو امشو
چه شرمی از خدا داری تو امشو
قدیمو  چشمکو راز  و  ادا داشت
به  هر مژگون  ادا داری تو امشو

شعر من مایه آرامی من

شعر من بهر دلم گفته شده 

تو نخون بهر خودم گفته شده 

شعر  من  مایه  آرامی  من 

این دو بیت بهر شما گفته شده

سکوت لحظه هایم ماجرا داشت

سکوت  لحظه هایم  ماجرا  داشت    درون سینه ی خود قصه ها داشت 

شبی که عشق خود پنهان نمودی     بسی مرغ دل من ناله ها داشت 

بزن مطرب که در رقصم من امشب     برون از قصه و بحثم من امشب 

بزن که ساز تو افزون ز ساز است    زبس مستم و سرمستم من امشب

خدا را خواب چشمونم کجا رفت

خدا را خواب چشمونم کجا رفت   و یا آب از دو چشمونم چرا رفت 

تویی از خواب جشمون مو آگه    تو می دونی که فکرم تا کجا رفت  

 نمی دونم که ساعت چنده امشب       که اوضاعم چنی هفت رنگه امشب 

 نمی خواهم که فردایی بیاید        که ذوق شعر ما پر رنگه امشب  

بیا نصف شبی تنها بشینم           جدا از قافیه هم ره ببینم

اگر در بند شعری در خطایی          بیا یگ گل ز باغ هم بچینم  

خدایا نصف شب ذوق مو گل کرد       نگا ور دور و  بر کرد دهل کرد 

همی فردا که بیدار گرده مردم       تو می فهمی که ور جوی که پل کرد

مگر غیر تو هم ما را دری هست

مگر غیر تو هم ما را دری هست         مگر غیر تو ما را سروری هست 

در این نیمه شب و تاریکی محض       مگر غیر از تو ما را دیگری هست 

مگر غیر تو  بی تابی روا هست       مگر تنها همین یک ماجرا هست 

چنان که چشم تو بی تاب گشته      تعجب می کنم اینجا کجا هست 

مگر تنها همین یک ماجرا هست    مگر زلف تو ریسمان خدا هست 

بترس از داد بی تابان ز زلفت      خدا آگه ز پشت صحنه ها هست 

مگر غیر از غم عشقت دوا هست    مگر در عمق چشمانت وفا هست 

خدا را  امشبی  با ما وفا کن       که امشب در وجود تو خدا هست

خدا انبار غم کرده دل مو

خدا انبار غم کرده دل مو     اسیر بیش و کم کرده دل مو 

درسته ایکه غم انبار دارم     ولی یکدفعه دم کرده دل مو 

چونو بغض و غمم بسیاره امشب     چغوک  قلب مو تبداره امشب 

نخوابیدم تو ره  در خواب بینم         ولی دونم دلت غم داره امشب 

بیا تا بگذریم از لحظه ها مان         ز بی تابی شب خوابیده هامان 

اگر امروز و فردا یی است دنیا            چه حاصل غصه نادیده هامان  

غنیمت شمار به باغ

اکنون که تو شادان نفس می کشی به باغ    دانی که پشت ده نفسی دل می کند ز باغ 

فرصت شمار که لحظه های تو بی یار نگذرد   فرصت بدان به دام و  غنیمت شمار به باغ 

دیده بیدار که باشی

ای دل به کجا رفتی و بی ما به که باشی 

 از دیده نهانی تو و همخانه بیدار که باشی 

هر شب من و یاد تو و صبحی که دمیده 

صبح و سحر دیده ما دیده بیدار که باشی 

ای دل  به کجا خفتی  و  بی خواب که باشی 

من جام به دستم تو لب جام پدیدار که باشی 

جان در طلبت از سر و از سینه تبدار فراریست 

 سر به ره کو داده و جان بر سر دیدار که باشی 

ای دل تو چرا رفتی و دل بر سر اصرار که باشی 

غم در دل ما زاده تو خوش بر سر دیدار که باشی 

شمع ار که بسوزد دل پروانه و انکار رخ یار ندارد 

من  سوخته  پروانه شدم  پرده پندار  که باشی  

ساده کردم نام خود

    

 ساده  کردم  نام  خود  تا  ساده باشم تا   ابد    

  همنفس  با  سادگی گر مور  باشم  یا  اسد   

  ساده    بینم  زندگی  و  ساده  باشم  با  دلم  

 گر ببارد تیغ  بر جانم  و  گر  تنها   بمانم با احد 

 ا     

آرزو ببار

بی تاب غمزه های توام آرزو ببار                 بر لحظه های سنگین شده ی آبرو ببار  

بر جان و سینه ی ما نقش او بزن                 باز آی بر تمام قدم های  پیش رو ببار 

گرفتار دل خویش

از بس که ملولیم و گرفتار دل خویش     گم گشته شدیم از پی اصرار دل خویش 

حاشا که من از جور و غم یار بگویم      چون کس نشود دشمن دنیای دل خویش 

هر لحظه شکستیم و دگر پای گرفتیم

در قاب بلورین زمان جای گرفتیم         از ترس شکستن غم بسیار گرفتیم 

هرچند که ما بیمه و دلداده اویم        هر لحظه شکستیم و دگر پای گرفتیم

قصه شب های دراز

از هماندم که مرا وعده به امشب دادی      شعله در جان زدی  و سینه پر تب دادی  

من و هجران تو و قصه  شب های دراز      خوشم آنروز که مرا وعده از آن لب دادی 

عناب بیرجند

عجب عناب شیرین داره بیرجند     چه زیبا و چه رنگین داره بیرجند  

اگر چه لوچ یار  عناب   سرخه         فشار خون ره پایین داره بیرجند  

هوس کردم از عنابن بیرجند       لب عنابی یارن بیرجند 

بیا با هم برم عناب بجینیم         بچینم بوسه از باغن بیرجند 

 

برفتم باغ بالا با نگارم      کمی عناب چیدم بهر یارم  

لب عنابی یارم چونو بد        که عنابو فراموش زکارم  

الا دلبر که خود مو کار داری  لبت عنابی و خوشخوار  داری   

فشار خون مو بالا برفته     بده عناب که بر مو دار داری 

به قربون مردُمُن دلپاک بیرجند

به قربونِ هوای پاک بیرجند
کویر سوخته و دل چاک بیرجند
اگر لِک لِک کنی مور، باز گویُم
سرو جونُم فدای خاک بیرجند

جواد حسینی

به قربون مردُمُن دلپاک بیرجند

صفای  دلبرُن   دلچاک  بیرجند

اگر دورَی ز  بیرجند  و  مریضَی

کمه وَبو خو داَرَی خاک بیرجند

---

با لهجه بیرجندی

با سپاس از آقای نوخنجی بخاطر تصحیح بیت آخر

یکبار دگر خشکید

یکبار دگر خشکید بر لب و به دندانم

                               تنها کلمات از تو و از یار غزلخوانم

                                                           من مانده بر ساحل تو غرقه دریایی

  جامم زفراق تو و از یار سخندانم

شب تا صبح دعاگوی توایم

ما خمار  چشم  جادوی  توایم          قصه گوی زلف و گیسوی توایم 

در غبار لحظه ها گم گشته ایم          ورنه شب تا صبح دعاگوی توایم

شادی تویی

شاد می باشم ولی شادی تویی     معنی و مفهوم آزادی تویی

من خمار  قصه های  نیمه شب      قصه گوی شهر رویایی تویی

تو هرگز نیامدی

چشمم به راه ماند و تو هرگز نیامدی    قمری مدام خواند و تو هرگز نیامدی

در هر نفس بیاد تو خواندم غزل ولی      ساقی زجام ماند و تو هرگز نیامدی

من و تو در شب آن حادثه با هم بودیم

من و تو در شب آن حادثه همدم بودیم        دست در گردن هم بودیم و مرهم بودیم

این نه راهست که بگذاری بی ما بروی       شکر می گویمت ای یار که با هم بودیم

هوس کردم ببوسم او لبونت

هوس کردم ببوسم او لبونت            انرژی گیرم از  کنج لبونت

زبس تو غنچه کردی او لبو ره        دلم می خوادسبویی از لبونت

هوس کردم که امشب با تو مونم      غزل گویم  و با  زلفت بخونم

شراب چشم میگونت به من ده        که مستم امشب و با یار دونم

بیا یک امشبی با ما وفا کن

چنو مستم که هوشیاری بعیده         چنو خوابم که بیداری بعیده

اگر  آن یار  جونی   از   در آیه            چنو شادم که بیماری بعیده

ز بس بی تابم امشب بیقرارم       زبس بیمارم امشب نا ندارم

همه از درد  و  هجران  نگاره        زبس بیزارم امشب تا ندارم

چنو دل می بری که کس نتونه     به غیر از او خدا هیچکس ندونه

بیا یک  امشبی با ما  وفا کن       که غیر از تو  کسی با مو نمونه

طعم خوش و ناب زعفرنو اَیه

اگرچه رفته روزای جوونی        به دیدارت میام ای یار جونی
شراب مود اگه پیدا نمی شه    بده یک چای داغ زعفرونی

                                                                    محمد رضا حسینی مود

روزو که برفته باز شویو اَیه       دیدار  مو  و  تو  غزلو  اَیه

مود اگر نِدَره باغ انگور دگه       طعم خوش و ناب زعفرنو اَیه

---

با لهجه بیرجندی

یک لحظه نگاه ناب ما را کافی

یک جرعه شراب ناب ما را کافی

                             یک بوسه بی جواب ما را کافی

                                                         گر جرعه ما کفاف بوسش ندهد

                                                                               یک لحظه نگاه ناب ما را کافی

طاقت بیار

طاقت بیار که یک امشب سحر شود         فردا هوای قصه ی عشقم دگر شود 

طاقت بیار که بی غمزه ی غماز روزگار      دستم به دستی ساقی اهل هنر شود

یار تو اینجاست

به  سیل گل نرو یار تو اینجاست         گل و گلزار و دلدار تو اینجاست

تو که دایم  بسوی  غم  روانی        بیا اینجا که غمخوار تو اینجاست

دو چشمونم اگر دوزن به تیری          اگر بندازنم در پیش شیری

ز تو هرگز نمی گیرم دل ای دل           اگر که مُر برن اندر اسیری

---

مُر = من را

عید آمد

عید آمد و روزه های ما به سر شد          امید به شب قدر و سحرهای دگر شد

عشق است جهان همه ز سر تا پایش        تبریک به دوستان که فردای دگر شد

عید آمد بوسه بر سحر باید زد       صد بوسه به صبح پر شرر باید زد

از بعد نماز عید و افطار  لبش        با طبل و دهل تبارک الله دگر باید زد

ماه رمضان رفت و من افطار تو کردم      افطار به رفتار و به کردار تو کردم

هر چند که  افطار و سحر یاد تو بودم     در عید دگر باره ز دل یاد تو کردم

انعکاس شب بارانی من

انعکاس شب بارانی من گشتی تو  انعکاسی ز پریشانی من گشتی تو

تا که پنهان نکنی صحبت ایام مرا    انعکاس دل و عریانی من گشتی تو

انعکاسی به شب عشق مرا کافی بود     دل بی تاب مرا عشق و صفا جاری بود

صحبت غیر تو بر لوح دلم نقش نبست     تا که عشق تو به لوح دل من ساری بود

انعکاسی ز غروب دو چهان ما را بس     وز جهان فرصت یک لحظه نهان مار ا بس

ما که در پرده بماندیم  و ندیدم کسی     یک نفس صحبت  آن روی جوان ما را بس

کس ندانست که در پرده چه تقدیر شود       انعکاس شب باران به چه تعبیر شود

ما که تعبیر جهان کرده و تعبیر شدیم         خود ندانیم که باران به چه تفسیر شود

انعکاس شب باران منی نور بریز            قوّت و قوت غزل های منی شور بریز

تا که از سر گذرانیم شب هجران را          شور شیرین بنما شربت مخمور بریز

غروب عشق

نمی خواهم  غروب  عشق را  باور کنم  هرگز       نمی خواهم طلوع هجر را باور کنم هرگز

نمی خواهم بمانم با سکوت سرد و سنگینت         نمی خواهم نبود  مهر را  باور کنم  هرگز

نسیم صبح گیسویت

نسیم صبح گیسویت ز چشمم خواب می گیرد   در این بی خوابی مطلق ز قلبم  تاب  می گیرد

دلم در غربت چشمت سرا پا می شود خواهش  در این خواهش ز چشمانم شراب ناب می گیرد 

به غیر از چشم مستت کارگر نیست

طلوع از طلعت من بی خبر نیست    غروب از غربت  من  بر حذر نیست

نه غربت نه  غروب و نی طلوعم      به غیر از چشم مستت کارگر نیست

پا پس نمی زارم

من امشب تا سحر می مانم و دم بر نمی آرم     

ز زلف یار اگر  تیغ  آیدم  سر بر  نمی دارم

من امشب با دل مجنون خود عهدی دگر بستم

که گر آتش ببارد ز آسمان پا پس نمی زارم

دلدار سرسخت

من امشب تا سحر بیدار بر تخت تو می مانم     به صبح عاشقی غمخوار بر درد تو می مانم

تو می دانی ز پیوند من و  گیسوی  مفتونت      که تا  صبح ابد دلدار سرسخت تو  می مانم

شاخ آرزو

نمی بارد دلم تا دشت خشکش حاصلی آرد

نمی سوزد دلم تا سوزشش دردی برای آبرو آرد

نه می بارد نه می سوزد نه بگذارد غرورش را

نمی دانم بود روزی که امیدی به شاخ آرزو  آرد