وعدگاه عشق

دو چشمت را قرار و وعدگاه عشق می خواهم 

نگاهت  را فرود لحظه های عشق می خواهم

به دل جز مهر مهرویی کمان ابرو نمی خواهم

سکوتت را طلوع  و رهنمای عشق می خواهم

وعده ی افطار

رمضان گشت و مرا وعده ی افطار دهی     وعده  بوسه ی   رنگین  شرربار دهی

بس که پس بود هوا در شب بارانی تو       ترسم عید آید و این وعده به تکرار دهی

از سیب عریان بگذریم

کاش  می شد از  زمستان  بگذریم    

  کاش می شد از هجوم برف و طوفان بگذریم

کاش می شد از فراسوی غبار زندگی 

بگذریم از  آدم  و  از  سیب   عریان   بگذریم

فرصت ده

بگذر ای آه و به درد دل ما فرصت ده

فرصتی ده به اشکم بخدا فرصت ده

شاید امشب برسد اشک به فریاد دلم

دل ما دیده به راهست بخدا فرصت ده

زندگی در گذر ثانیه ها می خیزد

زندگی در گذر ثانیه ها می میرد        زندگی در گذر ثانیه ها می خیزد

ای خوشا آنکس که کند اندیشه        از چه می میرد و جان می گیرد

زندگی در گذر ثانیه ها می میرد       در گذرگاه ولی جان دگر می گیرد

ای خوش آنکس که به سرحد گذر      می میرد و باز جان دگر می گیرد

جوانی

جوانی نانموده عاشقی ناکرده بگذشت  گران عمری که نادانسته تکفیرش نمودم

جوانی گم شد از دستم  و اکنون من تهی دستم

خدا دست تهی دستان نمی گیرد خدایا من کجا هستم

جوانی خوشه چینی بود و بگذشت       نچیدم خوشه ای باری ندارم

جوانی روزگار شو ر و عشق است         به جز از عاشقی خسران نمودی 

تو را روز جوانی شور باید    تو را آبی از آن انگور باید

ولیکن آب انگوری که سر را   به اوج آسمان پر شور ساید

شبی با خاطراتم

شبی با خاطراتم تا سحر رقصیدم و  ماندم 

سحرگه برق چشمان تو را من دیدم و خواندم

چو نور مه به شب های دلم  تابیدی و رفتی

چو صبح بی قراری ها بسی رنجیدم و ماندم

یکی شب خاطرات روزگارم را صدا کردم 

 تمام لحظه های و ناب و میگونش جدا کردم 

گذر کردم تمام کوچه های عاشقی تنها

 تمام شب به عمق خاطرات خود شنا کردم

خاطرات  من ترک های  دلم را تازه کرد        هی نمک پاشید  و هی خمیازه کرد

بعد عمری زیر صدها گرد و خاک خاطره      عشق بی حد و حصار تو مرا آوازه کرد

خاطرات من همه جامی ست در چشمان یار 

     جامی  میگونی  فتاده  در خم  چوگان یار

نه به دستم می دهدجام و نه چشمان خمار  

     برهمی دارد زچشم و رعشه از دستان یار

نگاهم کردی و ......

نگاهم کردی و رفتی به اوج قصه های من              صدایم کردی و رفتی به عمق لحظه های من 

از آن  دم تا قیامت عاشق تو زار  می مانم              جوابم  کردی و رفتی به عمق خلسه های من 

نگاهم کردی و گشتم فسون چشم جادویت          صدایم کردی و هستم کنون مدهوش گیسویت  

من ار مدهوش و افسونم خمارت باز می مانم         جوابم کردی و بستم سمند خویش بر  کویت  

نگاهم کردی ماندم در آن یک لحظه عمری را         صدایم کردی خواندم همان یک غمزه شعری را   

خمار  غمزه ها و  عشوه های یار  می مانم           جوابم کردی و دیدم در آن یک لحظه سحری را

در های و هوی ثانیه ها

در  های و هوی ثانیه ها عمر ما گذشت 

 هول  ولای  ثانیه ها  رفت  و  برنگشت 

 شب های سرد دوری و روزهای هجر 

  عشق و صفای ثانیه ها رفت و برنگشت

 

هیچ نگویم

خواهم که تو را بنگرم و هیچ نجویم             خواهم که تورا بشنوم و هیچ نگویم

با تمام خون دلها  در شب تار فراق            خواهم که تو را بگذرم و هیج نپویم

مرا این آفریدند

اگر شور و اگر شیرین مرا این آفریدند                اگر بی رنگ و گر رنگین مرا این آفریدند  

اگر دنیا همه دشمن شوند و تیز گردند             خدایا شکر می گویم مرا این آفریدند

گذر کن

گذر  کن تا گذرگه  تازه  گردد          خبر کن تا که شب غمازه گردد  

شب و روزم به یکدیگر در آمیز         خطر کن تا که عشق اندازه گردد 

گذر کن تا که عاشق را غبار از روی برگیری      حذر بگذار تا دل را ز اغیارش به سر گیری  

گذر را با حذر ترکیب کن و برگیر نقاب از روی     خطر کن تا که دوران جوانی را ز سر گیری  

خمارت گشته ام من

کاش در غربت  چشمان  بلورین  نگار            بود  حرفی  غیر اندیشه  آزار بهار  

کاش در عمق نگاهت دل من پیدا بود           بود هر گونه نگاهی پی تیمار خمار  

خمارینا خمارت گشته ام من                    خمار چشم و تارت گشته ام من 

اگر چشمت نگیری از نگاهم                       همی دانی که زارت گشته ام من 

خمارت بودم و ماندم نفهمیدی                   نگارت بودم و ماندم نفهمیدی  

نشستم بر سر راهت شبانه                    شکارت بودم و ماندم نفهمیدی   

مرا پایی برای ماندنم نیست                 مرا دردی برای خواندنم نیست  

تمام  خوبرویان  رخ  نمایند                 مرا عشقی برای زادنم نیست 

من ماندم و خاطرات

من ماندم و خاطرات بی پا و سرم     

او رفت و دلم ماند و دوصد درد سرم 

دل بود و امید و یار  خوش گفتارم 

دل رفت و بماند عشق  پیرانه سرم

قافیه عشق

بر باد بود هر چه در این معرکه جز عشق         باطل شود آن شعر بحز  قافیه از عشق 

شعر  و  غزل  و  قصه  و  دلداده و  دلبر           بر باد دهد دهر بجز از غزل و قافیه عشق  

معرکه عشق عجب معرکه و میدانی است    که در آن عقل و صبوری ز ره می مانند  

مجنون توییم

محزون توییم ای دل پژمرده میاسا    مغلوب توییم از پی آن قصه برون آ  

ما را زجنون تو  خبر هیچ  نباشد      مجنون توییم  از دل  آزرده برون آ 

ما عاشق صبحیم  ز شب هیچ ندانیم   

  چون شب گذرد عاشق آن صبح روانیم 

ما را ز ازل عشق بسی قافیه دادست    

 ما قافیه خوانیم  و بجز عشق نخوانیم 

شب یلدا شب دلتنگی های منه

شب یلدا شب دلتنگی های منه  

شب یلدا همه دور هم جمع می شوند گل می گویند و گل می شنوند و من برعکس تک و تنها هستم .

شب چله به یاد یار باشم       به یاد آن مه ده چار باشم

        اگر یار عزیز مو نیایه           تموم شب مو در افکار باشم 

شب یلدا شد و یارم نیومد      دلم و دلدار و غمخوارم نیومد

خدایا با که گویم شو درازه    سحر شد مونس و یارم نیومد

زیکسو من ز یک سو تو

من و تنهایی و سرمای پر سوز زمستان   تو و تنهایی و شبهای دیجور خراسان 

زیکسو من ز یک سو تو ز تنهایی پریشان  الهی دور گرده روز ها تند و یا خرامان 

من اندر سرزمین دور و دوری     به دور از سرزمین خوب و خوبی 

خدایا دور و دوری را علاجی      نباشد جز تحمل جز صبوری 

دلم دریا ولی بی تو غمینه   چو اقیانوس ولی بی تو حزینه 

دل و دریا و اقیانوس و دلبر    همه صحراست اگر غیر تو بینه 

هوا دلگیر و دل دلگیر و دل گیر    خدا بارون بیاد صحرا بشه سیر 

خدا بارون بیاد دل وا شه ازغم    زمین سبز گرده و غم ها سرازیر