انعکاس آب و عبور پیرمرد

در انعکاس آب و عبور پیرمرد

دیدم که آمدم

با یک سلام ساده و بی ادعا ولی

دیدم گذشته مرا غمزه های عمر

چند لحظه بعد آب ماند و انعکاس تخیل درون آن

خالی ز مرد پیر و نگاه عمیق او

تو بمان تا که بمانم زنده

صبحدم سر کوچه دیدمش نان سنگک در دست

ریه ها پر ز هوای صبحگاه

چشم ها باز تر از روزن تکرار زمان

گفتم ای مرد تو امید دل و دریای منی

تکیه گاه ره فردای منی

پدرم تو بمان تا که بمانم زنده 

که وجودم همه گردیده ز تو آکنده

من و تنهایی تو و بی انصافی

بی تو در کوچه تنهایی خویش می دویدم تنها  

گاه می آمدی و تا ته کوچه تو با من بودی  

ولی در پیچش تند کوچه دوباره تنها می شدم   

 تا زیر سابات خیال های تو رفتم اما 

ترسیدم فروبریزد  

و  

دوباره به کوچه برگشتم  

مثل هر روز آمدی و از ذهنم عبور کردی  

همچون همیشه هیچ مرا ندیدی و راه یکطرفه بود 

 آخه بی انصاف کدام هیزمم تر بود 

 که  

چنین دود غلیظ آن اشک را در چشم من از خواب بی خواب می کند .  

این داستان هر روز من است  

من و تنهایی     تو و بی انصافی

بشین اینجا کنار کوله بارم

بشین اینجا کنار کوله بارم  

                     که دیگه طاقت دوری ندارم  

                             به توی کوله بارم هر چه باشه 

                                           رفیق بی کلک هم هرکه باشه 

                                                            به روی ماسه های گرم صحرا 

                                                                                خمار آب شورابم به مولا 

بشین اینجا و بر صحرا نگا کن 

                  نگاه ریگ های بی صدا کن 

                        بیا نزدیک صدایشان بلند است 

                                    شراب شهرشان هفتاد رنگ است 

                                                       بیا بنگر  که اینان بوسه گیرند  

                                                                            مدام از بهر همدیگر بمبرند 

بشین اینجا کنار بوسه هاشان 

                   کنار ناز ها و غمزه هاشان

                              چقدر اینها کنار هم نجیبند 

                                               علیرغم سکوتش دلفریبند 

                                                    چقدر اینجا صمیمی گوش در گوش 

                                                                          نهاده بر صدای لحظه ها گوش 

بشین تا شعر جانم تازه گردد  

                  تمام لحظه هایم تازه گردد 

                               نگا کن آن یکی بی تاب ذره 

                                          چسان بی تاب مانده کنج دره 

                                                                نگاه کن دیگری بر روی تپه  

                                                                            نشسته روی تنها سنگ حبه 

بشین  اینجا همه با هم رفیقن 

                         غریب و آشنا از هم نصیبن 

                               بیا با هم بمونیم ما همین جا 

                                                   میون ذره ها دوریم زدنیا 

                                                                 مگر دنیا چه گل دارد برامان 

                                                                             همین جا ما بمانیم با خدامان 

در دالان جنگل

 

در  آن دالان جاده جنگلی که مرا به ماهی عشق تو می رساند 

به زیر تاریک و روشن جنگل که سایه های مان ناپیدا بود  

توقفی کردیم

 نگاهی به عمق مکان کردم 

 و  

در عمق زمان شناور شدم 

 یک لجظه تو به دیدار ذهنم آمدی 

 گفتم که تو را منتظرم  

ولی دریا پیش رو بود 

 و  

ماهی ها منتظر 

 نمی شد از هیچیک گذشت.  

تو در ذهنم ماندی و من به دیدار دریا رفتم 

و ذهن من  

و  

ماهی دریا یکی شدند

ببار بر بی تابی روزگار

محسوس ترین لحظه ی بی تابی باران

  بر شانه های لرزان روزگار

  تو را بیادم می آورد 

 یاد باد آنشب

به زیر ریزش مدام عقد و گوهر بر شانه های بی تابی 

من  هراسان  که  شاید گرمی  دست  تو 

را در  عبور  لحظات  نداشته باشم

و  تو   نقطه  فوران   انرژی

که مرا بی تاب می کند

ببار بر بی تابی روزگار

تا بروید و برویاند

جوانه را

راز من و پنجره ها

 از همانشب که تو در باغ

پی پروانه به اصرار زمان می رفتی و من آنشب به تو رازی گفتم 

دیگر از راز من و پنجره ها

هیچکس غیر تو آگاه نشد

باغ بعد از تو دگر راز نگفت

چشمه خشکید دگر ناز نکرد

فرصت دیدار

یکی صبحی هوای کوه و صحرا را درون سینه پروردم 

                                به عمق بستر گرمم دو پای تنبلی را سخت بر بستم     

                                                          نهادم پا به راه کوه و از خویشم برون جستم

                                                                         نهادم پای در کوه ز هر چیزی رها گشتم 

 رها کردم تمام فکر ت و عقلم  طبیعت را  

                                              تا که برگردم به اول روز های آفرینش

                                                        به روزی که پدرهای من و ما با طبیعت همنشین بودند 

  دلم دادم به آب و شرشر آبشار زیبایش   

                نهادم دل به گل های قشنگ و رنگ و رویایش  

                                  نهادم دل نسیم صبحگاهی و نوازش های رعنایش

                                                                 نهادم پای در راهی که دل برگشت نمی خواهد 

روان گشتم بسوی قله ادارک بی پایان   

                                          قدم چون بر همی دارم دلم از من جلوتر بود  

                                                                           حواس ششم از من رهاتر بود 

                                                                                                خدا را در هر قدم دیدم 

 

   هوا شیرین وشور انگیز  

             گاهگاهی نوری از پس کوه سرک می کشید به دنیای من و  عمق درخت و دره  

                                                                          همچو تیری که روان است به عمق ذره 

    رفتم و رفتم تا که گل ها همه بی چاک و گریبان بودند

                                    پیرهن پاره ز بهر ذره ی نور همه عریان بودند 

                                                               خورشید نوازش می داد همه ظاهر و باطن ها را 

   گفتم چه خبر هست اینجا  

                         شاید در خواب ابدیت خویش خواب می بینم  

                                                                         خواب افکار پریشان دیار

                                                                            و یا روز حشر است و فرصت دیدار نگار

کاش هر روز دلم اینجا  بود نه نه دلم اینحا هست 

                                                        کاش فکرم  گذرم و اندیشه ام اینحا بود 

 زیبایی کوه زیبایی دره زیبایی گل  

همه الطاف خداوند به ماست اگر اندیشه و فرصت دیدار دهیم بر خودمان