آن هم رفت

مرا از یار تنها یادگاری بود ک ان هم رفت

به چشمش وعده ی فصل بهاری بود کان هم رفت

میان سنگفرش کوچه تنگی های دلتنگی

امیدم چشم درچشم نگاری بود ک ان هم رفت

ز چشمم رفت و از چشمانش افتادم

 مرا در پیشش اندک اعتباری بود ک ان هم رفت

شرر می ریخت بر جانم سکوت خفته اش اما

برایم از نگاهش انتظاری بود کان هم رفت

نه تنها سبزه زار وصل را خشکیده می بینم

ز خاک کوی او تنها غباری بود کان هم رفت

به عطر میخک مویش وجودم زنده می گردید

که در آن خاطرات جوکناری بود ک ان هم رفت

نه بهر شکوه می گویم که رسم روزگارست این

ز بعد رفتنت شعر خماری بود کان هم رفت

 مرا که با گلاب و عطر کویش زندگی کردم

ز لب هایش شراب خوشگواری بود کان هم رفت

نمی دانم به نفرین حسود افتاد تقدیریم

که در تقویم من صبر و قراری بود کان هم رفت

چنان خاکسترم کردی که یادم رفت باران را

ببین کز آتش عشقت شراری بود کان هم رفت

"محمود مسعودی(ساده)"