محرم دل

 گله از کس نتوان کرد که فریــــــاد شکست

حس شیرین تو بر سینــــــه ی ما بازنگشت

انکه خود مـــــــــــرغ دلــم را به هوایی آورد    

به هوای دگــــــــری کرد دلــــم بازنشست

خواستم تا بنویسم هنــر خویش به سنـــگ

دیدم از پایه و پاکار نمـــــــــودست نشست

آتشی را که فــــــــراق تو به جان می فرمود

روز وصل تو چو دودی شد از خــــــاک نرست

مدعی خواست بگوید که منم مقصــــــد راه

کردمش راه طلب صـــــــاف بماند سرمست

طبل رســــــــوایی آنشب که تو می کوبیدی

عاقبت کرد صـــــــــدایی چو دل باده پرست

مـــــــــــــرغ دل را که امید شب دیدار تو بود  

در خودش ماند، چـــرا طرفی از آن یار نبست

می روم با دل بشکسته و مـــــــی مانی تو

حیف و صد حیف که این حلقه دیدار گسست

ساده بودم  که کسی محـــرم دل می دیدم

محـــــــــرم عشق نباشد به جز از یار الست

"محمود مسعودی(ساده)"