گندمزار عشق

 به گندمزار عشقت لانه دارم به زیر پای گندم خانه دارم

مرا که گندم چشم تو کافیست که گوید حسرت میخانه دارم

به جوی باغ گندمزار کویت بیاد خوشه های زلف و مویت                                     

همیشه غرق دریایم و لیکن کجا ترس از شب خمخانه دارم

بسی گندم بدیدم زرد و شادان بیاد چرخش زلف تو حیران

چسان سازم تحمل خویشتن را که غیر تاب زلفت لانه دارم

بگو کی می رسد فصل درو را که داس لب مرا هم تیز باشد

دروگر را کجا  دارم  تحمل چو داس خویش در   دالانه   دارم

به لای ساقه های زلف گندم بیاد شانه در زلفت چو کژدم 

  بکش آن کژدم زلفت به مویم کجا ترسی ز نیش و شانه دارم

اگر چون باغبان آیی به کویم که پرسی حال و احوال نکویم  

بگویم باغ و تاق من تو هستی کجا جز حرف تودر چانه دارم

مرا در پای زلفانت نشاندی به شادی باغ زلفت می چراندی

حسودی می کنم بر نورتابان چو گهگاهش به عمق دانه دارم

بیا ساقی که وقت عشق بگذشت دوباره روز بی تابیم برگشت 

بیفشان باده می در سبویم  که فکر خون در این افسانه دارم

به خود از سادگی گویم حذر کن خودت گندم نمای جوخر کن

ولی تا گندم زلف تو باقیست خوشم که خرمنی پردانه دارم