زچه بر من نگرانی

گفت دوشم دل و آن دلبر  و آن یار گرامی 

    تو مرا عمر گرانی زچه بر من نگرانی 

زچه اینگونه گریزان و رفیق دگرانی 

تو که چون انجم روشن نور بر من گذرانی 

زچه بر سینه تنگم چو یکی تیر دوانی 

و ندراین قصه تو هم صحبت آن پیل دمانی  

گفت اینک که منم همدم شب های گرانت 

 همنفس با نفس گرم تو و با قدمانت  

همنوا با تپش قلب پر آهنگ و جوانت  

زچه چشمان تو خود مخزن غم های گران است 

 زچه لب های تو دوزنده به هر صیف و خزان است 

 زچه محبوب منی و دل تو با دگران است 

گفت ناگفته تو دانی که منم عاشق رویت   

نفسم همنفس و هم قدم صبح و سبویت 

 دیده هم دیده و هم خانه و آینیه کویت 

دست در دست تو  انگشت بسویت  

عشق من و روی تو و پیچش مویت 

 همه سرعت و اندیشه پی نکهت بویت   

گفت زچه و بهر کجا آمدی باز نگشتی 

  زچه با صحبت  ما همدل و همکار نگشتی 

گرچه تو ماه شدی باز پدیدار نگشتی 

گر چه زود است ولی عاشق دلدار نگشتی 

یا چو منصور  خریدار سر دار نگشتی  

 دل ندادی و هواخواه ره یار نگشتی   

گفت من آمده ام ماه ره و مهر تو باشم 

 آمدم تا که چو باران ساحر سحر تو باشم 

 هردمی با تو و دور از غم هر غیر تو باشم 

دست در دست خدمتگر این دیر تو باشم 

 هر شبی تا به سحر قافیه شعر تو باشم   

عاشق شعر تو و منشا هر سیر تو باشم