غروب سکوت

همی دانم غروبی دارد این سنگین سکوت امشب

اگر  عاشق بماند یار و بشکافد سکوت امشب

زبان بگشا و یاد از خاطرات روزگاران کن

که غربت می کشد ما را در این سنگین سکوت امشب

غروب ستاره

چگونه باور کنم غروب ستاره را چگونه باور کنم نبودی هماره را 

چگونه شرح دهم کز هجر روی تو اشکم  ندیده هیچ راه چاره را  

چگونه باور کنم شقایق و ریحان نرسته است  سنبل به باغ نیامده عمرش گذشته است 

چگونه شاهد بیاورم که از حضورم نرفته ای   یا بی حضور خویش  گاه و بیگاه دلم را نخسته ای   

دلم می گیرد از ای کاش های من

دلم می گیرد از ای کاش های من  

کاش ای کاش های من نبود  

 دلم در بند ای کاشم اسیر است   

 اسیر لحظه های دیر دیر است  

 گرفتارم به دام کاش های بی پایان که هر لحظه مرا در دام دیروز گرفتار می کنند .   

نمی دانم ای کاش ها از کجا می آیند  

و  

                      به کجا وصلند  

                                          که 

 تمامی ندارند و مرا رها نمی کنند 

کاش ای کاش های من نبود 

می خواهم فقط در حال زندگی کنم

تیغ بر می دارم 

 تمام آرزوهایم را از دم تیغ می گذرانم . 

صورت تمام خاطره هایم را خط خطی می کنم .  

تا  

نه گذشته ای باشد که در آن سیر کنم 

 نه آینده ای که به آن دلخوش کنم . 

می خواهم فقط در حال زندگی کنم.

زچه بر من نگرانی

گفت دوشم دل و آن دلبر  و آن یار گرامی 

    تو مرا عمر گرانی زچه بر من نگرانی 

زچه اینگونه گریزان و رفیق دگرانی 

تو که چون انجم روشن نور بر من گذرانی 

زچه بر سینه تنگم چو یکی تیر دوانی 

و ندراین قصه تو هم صحبت آن پیل دمانی  

گفت اینک که منم همدم شب های گرانت 

 همنفس با نفس گرم تو و با قدمانت  

همنوا با تپش قلب پر آهنگ و جوانت  

زچه چشمان تو خود مخزن غم های گران است 

 زچه لب های تو دوزنده به هر صیف و خزان است 

 زچه محبوب منی و دل تو با دگران است 

گفت ناگفته تو دانی که منم عاشق رویت   

نفسم همنفس و هم قدم صبح و سبویت 

 دیده هم دیده و هم خانه و آینیه کویت 

دست در دست تو  انگشت بسویت  

عشق من و روی تو و پیچش مویت 

 همه سرعت و اندیشه پی نکهت بویت   

گفت زچه و بهر کجا آمدی باز نگشتی 

  زچه با صحبت  ما همدل و همکار نگشتی 

گرچه تو ماه شدی باز پدیدار نگشتی 

گر چه زود است ولی عاشق دلدار نگشتی 

یا چو منصور  خریدار سر دار نگشتی  

 دل ندادی و هواخواه ره یار نگشتی   

گفت من آمده ام ماه ره و مهر تو باشم 

 آمدم تا که چو باران ساحر سحر تو باشم 

 هردمی با تو و دور از غم هر غیر تو باشم 

دست در دست خدمتگر این دیر تو باشم 

 هر شبی تا به سحر قافیه شعر تو باشم   

عاشق شعر تو و منشا هر سیر تو باشم 

یهویی دلم تنگ می شه

یهویی دلم تنگ می شه  دلم با دلم سر جنگ می شه یهویی می خوا ی از اتاق بپری بیرون ولی کجا بری . همه اتاقک ها مثل هم هستند می گی برم تلویزیون نگاه کنم نه حال اونم ندارم  خوابم هم که نمیاد پس چکار کنم . می خوای شعر بگم همچین می گه شعر انگار ملک الشعراست. 

دل من تنگ خودم هست   در حال جنگ با دلم هست 

دل چیه دلتنگی چیه     می دونم دلم تنگ خودم هست.  

حالا مثلا شعر گفتی چقدر اعتماد به نفس داری ها . چکار کنم آخه داره خفم می کنه می شه چکارش کرد. . هیچی این دلتنگیا  دوا درمون نداره میاد یه مدتی جاخوش می کنه بعدم می ره .

یه وقتایی هست

یه وقتایی هست می خوای بری بالای یه بلندی فریاد بکشی. 

 یه وقتایی هست زنگ می زنی به دوستت فوت پدرشو تسلیت بگی، بهت می گه قدر پدرتو بدون ولی تو نمی فهمی چی می گه...  

یه وقتایی هست که تازه می فهمی قدرشونو دونستن یعنی چی 

 یه وقتایی هست یه .همکارت بهت می گه واسه پدر مادرمون کاری نکردیم، تو با خودت می گی حالا وقت هست، همه کار می کنم واسشون...  

یه وقتایی هست که دیگه وقت نیست.  

یه وقتایی فکر می کنی اگه از دستشون بدم چی، ولی باورت نمی شه که واقعا می شه از دست داد... یه وقتایی می شه که از دستش می دی و می گی کاش فقط یه روز دیگه بود، بهش می گفتی چقدر دوسش داری. می گی کاش یه سال دیگه بود که واسش خیلی کارا می کردی. 

 یه وقتایی هست می خوای زمان برگرده عقب. می دونستی یه روزی این روز میاد ولی باورش نمی کردی، وقتی میاد تازه می گی چه زود، کاش وقت بود. 

---

امروز متن بالا رو تو فیسبوک یکی از دوستان دیدم . آره پدرش از دستش رفته بود متن بسیار تاثیر گذاری نوشته بود که حسابی آدم رو تحت تاثیر قرار می داد . 

دلم گرفت خیلی گرفت. اشکم در اومد ولی از مشیت الهی و قانون طبیعت گریزی نیست  

 آره یه  وقتایی هست که نیست یه وقتایی هست که فریاد بلندی آدمی خیلی نارساست

یه وقتایی هست که باورش مشکله ولی هست. 

 یه وقتایی هست که نمی خوای قبول کنی اتفاقی افتاده ولی افتاده .

 یه وقتایی هست که هست ولی او نیست . 

 یه وقتایی هست که فکر نمی کردی میاد می دونستی روزی میاد ولی قبولش نداشتی .  

یه وقتایی هست که می خوای نباشه ولی هست. 

کاش آدم اونوقتا که حتما میاد و گریزی ازش نیست حداقل افسوس کمتری داشته باشه . نگذاریم حتما بیاد و بفهمیمش کاش زودتر بتونیم درکش کنیم تا کمتر حسرت به دل باشیم. 

قبول کن گاهی اشک باید جاری بشه

قبول کن گاهی باید دلتنگ بشی بغضت بگیره و یک دفعه منفجر بشه تا با انفجارش اشک  از چشمات جاری بشه. تا اینکه نمونه وتبدیل به خون بشه باورکن اشک قابل تحمل تر از خونه تازه بعد از اشک کلی هم شاداب و سرزنده می شی .  

قبول کن بعضی وقت ها نباید جلوی خودتو بگیری باید راه اشکو باز کنی تا جاری بشه و دلی رو سیراب کنه این دل اغلب دل خودته که بعده اشک و سیراب شدن دوباره جوونه ها توش رشد می کنه و می تونی دوباره بهار رو احساس کنی.  

قبول کن بعضی وقت ها اگر اشکه نیاد بیرون خفت می کنه.   

قبول کنون این اشک انگار از تک تک سلول های  بدنت عبور کرده املاح مخرب رو چمع کرده و آورده بیرون. 

قبول کن بعضی وقت باید اشکت دیده بشه تا عشقی بارور بشه ، نهالی جوونه بزنه ،دلی تلنگر بخوره . 

قبول کن ابرای سفید چشمات گاهی باید بارونی بشه و گرنه تبدیل به ابر سیاهی می شه که غرش می کنه و رعد و برقش شاید یکی رو بسوزونه.  

قبول کن چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید پس بعضی وقت ها چشماتو تو کارواش اشک هات جلای حسابی بده تا همه جلاشو ببینن . 

قبول کن اشک ها گاهی بسیار مقدس هستند باید آنها را پرستید پس خود تو از چیزی که اینقدر می تونه بهت آرامش بده محروم نکن .  

قبول کن گاهی بدون دلیل باید بباری شاید بدون دلیل نه فقط تو دنبال دلیل نگرد، راحتش بگذار حتما که نباید درس فلسفه اشک رو پاس کرده باشی. این تنها درسیه که بدون گرفتن هم می شه پاسش کرد. 

قبول کن که هر سدی یه ظرفیتی داره بیشتر از ظرفیت دلت توش نگه ندار . سرریزو چشماتو بکش تا اشکات جاری بشن . اگر بیشتر از ظرفیتش نگه داره یک دفعه می شکنه و شهری رو ویرون می کنه.  

قبول کن آیینه راستگو هست وقتی توش نگاه کردی گفت یه چیزی تو دلته بهش دروغ نگو با اشکات بهش واقعیت رو بگو . هر چند هر چی دروغ بگی اون بهت دروغ نمی گه.  

قبول کن نمی تونی به خودت دروغ بگی وقتی دلت می گه بارونی هستم نمی تونی منکرش بشی . با اشکت به خودت راست بگو.  

باید خاطره ای دوباره ساخت

                       در کویر خاطرات خویش سرگردان شدم، 

                                                 بعد عمری دگرباره گرفتار غم هجران شدم   

می دویدم در کویر  و خاطراتم یک به یک،  ز پشت تپه های  غفلتم رخ می نمودند. 

نگه چون کردم آن یار قدیمی ،حبیب و یار و همکار قدیمی  مرا از پشت غفلت ها صدا می کرد.  

به روی ماسه های گرم و سوزان قدم چون می زدم  اندیشه ام را از من جدا می کرد 

 قدم ها یم ، نفس هایم  به شماره افتاده بودند .یک به یک تپه ها را سر زدم ولی ندیدم  اثری از بارانی  که ویران کند زندان مرا . ندیدم برکه آبی که سیرآب کند جان مرا .  

نشستم بر کنار آب شور در عمق کویرم ،  نه روی خوردن یک جرعه که تشنگی را می فزاید نه تحمل که تاب آورم تشنگی را . مانده ام تنها در کویر خاطراتم، همه یاران مبهم و تارند  و رخ پنهان. 

  آه مرا چه می شود این سرگردانی مرا به باد فنا خواهد داد. من  ماندم و خاطراتی که مرا به عمق کویر برده اند و تنها رها کرده اند. خاطراتم در این گرمای سوزان ترک خورده اند و آب شور است ، چکنم . 

وقتی کویر ، سرگردانی مرا دید انگار دلش به حالم سوخت  در آخرین لحظه گفت خاطرات دیروز را می توان سبز کرد امروز . اکنون من ماندم و خاطرات و آب شور و امید سرسبزی . باید خاطره ای دوباره ساخت باید پرده های خاک گرفته را کنار کشید، شوری های زاییده زمان را شیرین کرد آنوقت سبزی دوباره به سراغت خواهد آمد.

مهر مادری

چه خوش باشم که مادر در برم هست 

                                     دو دست مهربانش رهبرم  هست   

                                                                 محبت معنی جز او ندارد   

خوشم که سایه او بر سرم هست 

 مرا با عشق  جانان آفریدند 

                                 محبت را فراوان آفریدند  

                                                                 محبت مادر من بودو باشد  

                                                                          که در جسم منش جان آفریدند 

اگر عالم سراسر مهر باشد  

                                 اگر دنیای ما پر سحر باشد  

                                                                اگر پیر و جوان مهرانه گردند 

                                                                                       فقط مادر مرا در شعر باشد 

اگر مادر نبودی هیچ بودم 

                               اگر مهرش نبودی هیچ بودم 

                                                                تمام لحظه ها یم عشق مادر 

                                                                                اگر یک دم نبودی هیچ بودم  

زمان عشق تو بی اندازه داده  

                                     جهان مهر تو را بی بازه  داده 

                                                               بشر عشق تو دارد رهنمایش 

                                   بهشت حق  تو را آوازه داده  

بیا قدرش یدان تا هست در دست 

                                      که ناگه باز مانی ز آنچه او هست  

                                                                      نمی دانی تو قدر مهر ماهش 

مگر که واگذارد  دنییی پست  

ببین آواز مادر بس عجیب است  

                                     به لالایی او مهری غریب است 

                                                 مرا در خواب و در بیدار مادر  

که  مهر مادری خیلی نجیب است  

تمام عشق دنیا را به یک سو  

                                   تمام لطف عقبی را دگر سو 

                                                               ز لطف و عشق این دنیا و عقبی 

صفای مادری بینم به هر سو 

مرا نه گل نه گلدون آفریدند  

                               مرا نه شمع نه شمدون آفریدند 

                                                              ولی مهر خدایی مادری داد 

که من را عاشق اون آفریدند 

من از لطف خدا  بهترندانم  

                            من از حرف خدا سر تر ندانم 

                                                          خداوند بهترینش را نصیبت  

که هیچم از بهشت برتر ندانم 

بیا محمود دل بردار و برگیر  

                            صفا و مهر عالم را ز سر گیر  

                                                          که عمر ما بسی کوتاه باشد 

 قدم های پر از مهرش به سر گیر 

کاش گردون گردشش را کند سازد

کاش گردون گردشش را کند سازد تا که رخسار غزال بی مثالم را ببینم بیشتر  

کاش گردش چرخ فلک در دست من بود که بر گردانمش بر روز های دلخوشی  

کاش گردش گردون نه بر حسب و حساب بل به دست عاشقان بی حساب می بود و بس 

کاش گردش و گردون و چرخ روزگار با حساب عاشقان چرخد آن هم  چرخشی که هرگز هم پایان ندارد.

ای غروب بی غروب با همه دلتنگیات بودنت ضروریه

غروب که می شه باز دلم می گیره  

فکر می کنم دلم  تو این دنیا اسیره  

غروب که می شه دنیا کوچک می شه  

دلم برای خود و خودم تنگ می شه 

غروب همیشه فصل دلتنگیه چه زرد باشه چه قرمز یا که رنگ دیگه 

غروب و دوست ندارم دلتنگی رو میاره  

غروب و دوست نداره هی می گه یه روز دیگه رو گذاشتی لب تاقچه  

ولی غروب با همه دلتنگیاش یه چیز خوب داره که تو رو به یاد خودت و همه اونایی که دوس داره میندازه  

ای غروب بی غروب با همه دلتنگیات بودنت ضروریه

وقتی هوا میگره دل منم میگیره

دیدین وقتی هوا دلش تنگ میشه و بغض می کنه ابرهای سیاه میان جلوی خورشید رو می گیرن هوا تیره و تار می شه . نه میباره که دلش باز بشه نه ابرا دست بردار می شن و از جلوی خورشید کنار میرن. امروز اینجوزیه هوا حسابی دلگیر . نمی دونم آخرش چکا می کنه امیدوارم بباره تا دلش حسابی باز بشه و تروتازه بشه